I don’t know how many of you are aware of what is going on in Turkey. I hope a lot!
Even now that I am trying to find a way to write about it, I have one eye on Facebook, listen to the sounds of the piano on Taksim Square, jump from one live stream to the other, keep an eye on the only Turkish newspaper that has been writing about the protest from the beginning in spite of the pressure on all media to ignore it all… And this has been going on since the protest started, now more than two weeks ago and specifically since the first brutal police attack early in the morning on a peaceful demonstration to preserve the only green area in the centre of the city, Gezi Park, treating people to an absolute overdose of teargas, pepper spray and water cannons, burning their tents… But those young people did not go away, they stayed. And triggered reactions in support of their demands first from most of the bigger cities in Turkey, then from all over the world. In the meantime the ‘leader’ of the country refused to listen, insisted he will go ahead with his plans for the city centre.
In short, physically I am still in Belgium – the rest is in Istanbul or at best somewhere in limbo between Turkey and Belgium…
…
I wrote the lines above a few days ago. Then the things happening in Istanbul caught up with me completely. The peaceful action has turned into a nationwide political issue bringing to explosion sores that were festering for some time already. After an attempt to start a dialogue that ended with quarrels in one case, with lies in the other and utter disregard for the justified point of view of the protesters, last night there was a brutal crack-down to clear the Taksim Square and Gezi Park that left many wounded, children, old people, passers-by, occasional visitors and tourists not excluded. That again brought a reaction the ‘powers that be’ had not expected. From all corners of the huge city with almost 20 million inhabitants big groups of people took to the streets, all walking towards Taksim. It looked like a war zone, not only in the centre and the streets around it but as far as on the bridge over the Bosphorus. Those that tried to shelter in hotels, some with children, got treated to tear gas grenades thrown through the door… first aid stations, also often sheltered in the same hotels and manned by volunteer medical students and doctors got the same treatment, doctors are being arrested…
That is the reason I disappeared from the radar on my blog and may do so again as it does not look like the end of it yet.
On the picture side, something less gruesome – a solidarity action in Antwerp with the protesters in Turkey…
….
Ik weet niet hoeveel van jullie hebben meegekregen wat er voor de moment in Turkije bezig is. Ik hoop heel veel!
Zelfs nu ik aan het zoeken ben hoe ik erover moet schrijven heb ik een oog op Facebook, luister naar de klanken van de piano op Taksim Plein, spring van een live stream naar het ander, houd een ander oogje op de enige Turkse krant die ondanks de druk op de pers om erover te zwijgen vanaf het begin bleef berichten… Zo ben ik al zowat twee weken bezig van toen het protest begon en zeker vanaf de eerste brutale aanval in de vroege ochtend van de politie op een vredige bijeenkomst om het kappen van de bomen en het verdwijnen van Gezi Park, het enige groene plekje in het centrum, aan te vechten. Het toen nog kleine groepje jongeren werd daarbij getrakteerd op een overdosis traangas, pepper spray, waterkanonnen en hun tenten werden verbrand… maar ze gingen niet weg, ze bleven. En kregen steunreacties, eerst van andere grote steden in Turkije en dan meer en meer van overal in de wereld. Ondertussen was de ‘leider’ van het land nog steeds niet geneigd te luisteren en bleef volhouden dat hij zijn plannen voor het stadscentrum zou uitvoeren.
Kort gezegd, fysiek ben ik nog in België – de rest van mij is in Istanbul of in het beste geval in limbo ergens tussen Turkije en België…
…
Het is enkele dagen geleden dat ik bovenstaande lijnen heb neergepend. En dan kwamen de gebeurtenissen in een stroomversnelling en slorpten mij helemaal op. De vredige actie veranderde in een nationale politieke kwestie die de al lang zwerende onvrede bij een groot deel van de bevolking tot een explosie bracht. Een poging tot overleg met Erdogan en met de burgemeester van Istanbul eindigde in één geval in ruzie, in het ander met wat leugens bleken te zijn toen de volgende nacht een erg brutale aanval van de politie werd ingezet om het plein en het park te ontruimen. Met duizenden gekwetsten, kinderen, ouderen, voorbijgangers, bezoekers aan de actie en toeristen inbegrepen. Dat, wederom, bracht een reactie op gang waarop de ‘leiders van het land’ helemaal niet hadden op gerekend. Van alle hoeken van deze immense stad met zijn bijna twintig miljoen inwoners gingen grote massa’s mensen de straat op om naar het Taksim Plein te stappen, sommigen zelfs vanaf de Aziatische kant en over de brug die de Bosporus overspant. De stad veranderde in een oorlogsgebied, niet enkel in het centrum en in de zijstraatjes maar ook op de brug, in aanpalende en verder afgelegen buurten. Steunacties in andere steden werden al even brutaal ineen geslagen. Mensen die een veilig onderkomen zochten in verschillende hotels in de buurt, sommige met kinderen, kregen hun deel van traangas toegediend met granaten die door de deur naar binnen werden geschoten… eerste hulp posten in dezelfde hotels, bemand door vrijwillige artsen en medische studenten konden de zelfde behandeling niet ontlopen, artsen werden aangehouden voor ondervraging…
Dat is de reden dat ik van mijn blog-radar ben verdwenen en dat kan nog steeds terug gebeuren daar het einde nog niet in zicht lijkt.
Wat foto’s betreft, een minder grellig reeksje van de solidariteitsactie van Occupy Antwerpen en Turkse verenigingen op de Groenplaats.
Nil's... 
World needs a deep change. People start to be sick of false democracies and the hypocrisy of “democratic countries” to the powerful lobbies and corrupted governments. We can see little sparks in some countries like Tourkey. Thanks for post it, Nil.
Thanks for your reaction, Carlos.
It is not only in Turkey but in many other countries,yours included, as well that people start showing it loudly that it has been enough. Each of those countries get their spark for some local reason but the main reason is as you say – they are tired of being squished like lemons, lied to, abused, their lives and surroundings being destroyed…
At the moment it all looks very much like chaos but chaos is a creative force. Let us hope that something better will come of it with time…
I hope you’re right; Nil, and this situation becomes a more just society, but for the moment powerful are more powerful and poor are worse day by day.
So do I – hope, I mean… We must try to believe that it will get better…
Ik ben ontroerd door jouw betrokkenheid – begrijpelijk, maar toch …
En ook verbaast over het ontbreken van reacties, want zelfs jouw foto’s van de Groenplaats spreken al boekdelen – al kan ik het meeste niet lezen – hoogstens aanvoelen. Nogmaals dank en sterkte en dit keer zonder gebruikelijke smiley.
Bedankt voor jouw commentaar, Rinus 🙂 Je moet de smileys echt niet achterwege laten, hoor… Zelfs in de moeilijke situatie ginder hebben de mensen nog zin voor humor zoals ik nog steeds op FB kan zien – misschien met een cynisch tintje soms maar er kan nog steeds een grapje af.
En ja, er zit nog steeds een stevig brokje Turk in mij en dat zal altijd zo blijven…
Heb je ook naar de site van Fotogordon gaan zien? De commentaren daarin zijn een deel van mijn nachtelijke bezigheden tijdens de rellen – het is een samenwerking van Luc en mij… Ik wou vooral informeren, rechtstreeks en ‘raw’ van ginder zonder de laag die er op komt te liggen als de wereldmedia wakker worden. Ben ze ook ‘n paar keer ferm voor geweest… 😉
Goed zo – ook dat moeke met haar pollepel en haar panneke 🙂
Maar daar: om te huilen.
Dank voor je inzet.
Bedankt 🙂
De lepel heeft het trouwens niet overleefd en ik ben bijna over de overschotten gevallen die op de grond lagen… 🙂