Remember the colorful inside wall that revealed its secrets when the house next to it was being torn down? This was the next stage…
In the meantime it has disappeared completely, together with its neighbour nature was taking over, as if it had never existed… A rather big empty space with a construction fence around it, waiting for what its future will bring…
Herinnert nog iemand zich aan de afbraak met de fel gekleurde binnenmuur die te voorschijn was gekomen? Dit was de volgende fase…
Ondertussen is dat al verleden tijd, beide huizen zijn helemaal weg alsof ze nooit hadden bestaan… er is niets meer te zien dan een netjes opgeruimd stuk grond met afrastering, wachtend op wat de toekomst gaat brengen…
Nil's... 
It’s beautifully captured
Nature will take its own course
Thanks! 🙂
Dank voor je mooie en uitgebreide reactie – dan begrijp ik je motivatie wat beter.
Maar in het analoge tijdperk zou ik er mijn rolletje toch niet aan opgeschoten hebben, tenzij het om een bijzonder gebouw ging dat ik zowel buiten als binnen goed heb gekend en waarvan de resten nog net in een voor mij herkenbare staat waren. Dan is die puinzooi de laatste snik van een stukje persoonlijk verleden.
Zo staat er In Vlissingen een kerk te verpauperen vlakbij de plek waar ik ben opgegroeid en waarin ik vele honderden malen ben geweest en zelfs op het orgel heb gespeeld en in 1995 is mijn moeder nog vanuit die kerk begraven. Niet lang daarna is de kerk gesloten en als ze die eindelijk gaan afbreken, zal ik er wel een paar foto’s gaan maken. En misschien ook als ze op de boulevard hotel Brittannia gaan afbreken, want die verpaupering sleept al jaren voort en dat op zo’n markante plek waar zoveel Vlissingers en toeristen dagelijks langs komen.
Enfin, ik ben toch benieuwd of je ooit nog een 3e serie kunt maken van de bouw van een typisch Belgische Boerderette. Of de Kalmhoutse Mediamarkt 🙂
Ik heb dat soort dingen ook in de analogen tijd gedaan… het is dus geen verschijnsel van de laatste jaren of van het digitale fototijdperk 🙂
Ik snap wel dat je er zelf een betrokkenheid bij moet hebben om het te willen fotograferen. Dat was bij mij ook het geval met de zolderfoto’s van Istanbul, bvb… Dat was een stuk van mijn familieverleden. Maar ik ben ook geïnteresseerd in het meer globale, sociale aspect ervan… 😉
Of ik ook de opbouw ga volgen? Misschien… voor de moment gebeurt er niet veel… Ik neem aan dat er één blok komt met boven appartementen en onderaan mogelijkheden om winkels in te richten…(?) Afwachten… 😉
De vergankelijkheid van ‘hedendaagse’ huizen maakt deel uit van het leven. zelf had ik de details wat meer ruimte gegeven zodat ze beter kunnen geplaast worden in een realistische, menselijke en hedendaagse omgeving, maar wie ben ik ?
Dat is mooi samengevat wat ik hieronder probeerde uit te leggen aan Rinus, Monneke 🙂
Wat de details betreft, ik was al blij dat ik zo veel kon trekken terwijl de mannen nog volop bezig waren met hun afbraakwerk… 😉
Bedankt voor je commentaar 🙂
Ik word altijd zeer verdrietig van zulke puinzooi omdat ze mij herinnerd aan alle kapotte huizen overal in de wereld door natuurrampen en oorlogsgeweld, ook in het stadje aan de Schelde waarin ik ben opgegroeid vanaf 1943 en als “boefje” veel in die kapotte huizen heb gespeeld, wat eigenlijk erg gevaarlijk was en soms werd je er dan ook door de politie uitgehaald en moest je op het bureau strafregels gaan schrijven (en ondertussen zat je moeder in doodsangst, wat dan gingen die dienders niet even zeggen dat zoonlief nog in het cachot zat).
Dat is hier weliswaar niet het geval, maar toch zou ik zulke foto’s nooit maken en daarom snap ik ook niet goed dat jij dat wel doet. Een middeleeuwse ruïne kan nog wel een zekere schoonheid hebben, maar daarvoor moet je naar Engeland 🙂
Het was niet de bedoeling om je triestig te maken… 🙂
Jouw ervaringen als ‘boefje’ verklaren natuurlijk waarom je dat niet ziet zitten – en ik heb die ervaringen niet. Het gaat me erom dat alles vergankelijk is (en enige triestigheid is daar ook mee verbonden natuurlijk), maar ook dat alles zich vernieuwt, soms ten goede, soms niet. Ook dat de vernieuwing altijd maar sneller lijkt te gaan. Vroeger werd een huis gebouwd en ging dan generatieslang mee met hier en daar wat aanpassingen – tenzij er een oorlog tussen kwam natuurlijk… Nu, met al de nieuwe technieken en regeltjes wordt veel gemakkelijker afgebroken omdat de aanpassing bijna onmogelijk lijkt. Dat is een punt.
Het tweede punt zijn de sporen die mensen achterlaten als ze een huis verlaten, om welke reden ook. Iets van hun energie blijft erin achter en dat wekt mijn nieuwsgierigheid wie de bewoners waren, hoe ze leefden, waarom ze weggingen,.. En alweer inderdaad een triestig gevoel – die laatste sporen worden door de afbraak helemaal vernietigt alsof ze er nooit waren geweest… en een generatie verder weet niemand meer goed wat daar zo veel jaren geleden stond…
Zoals ik eens in een andere post heb opgemerkt, het is ook ‘n beetje een laatste groet als ik zo iets probeer toch nog even vast te leggen, vast te houden.
En, het is een sociaal gebeuren eigen aan onze samenleving…
Ik hoop dat je hiermee iets beter begrijpt waarom ik wel zo iets fotografeer? 😉